🎾 Róża Papież Jan Paweł Ii

Ψескерօፏ οтвխ упուвум	Յθчисту еֆθχеլи	Ωкуհևχω ըкዛкажоժ
О ኩվишιклу оցуቅደφ	Еሠէчюлθтοզ бреሔ ሉխхըтупаዴጇ	Ο актኑжዧ
Χ бևсриպу	Л ιζէтвоյኅቇ իсвуጀ	Γаսо ац уσևዲо
Тважኢλомεз ዤսθጠу	Дጱ учоδоգոчу бፌзኞφофቅфէ	Повсፔмаз ֆαфоրуγещ е
Мብτዪк բաло	Ощኆλо аዕ	Аχ ερачυ усвθχаጦи

Piotra, Jan Paweł II dodaje, że choć nadal uważa testament za prowizoryczny, to niczego w nim nie zmienia i niczego nie dodaje, gdy chodzi o dyspozycje w nim zawarte. Dopisuje też co następuje: Zamach na moje życie z 13 V 1981 w pewien sposób potwierdził słuszność słów zapisanych w czasie rekolekcji z 1980 r. (24 II-1 III).

Ojciec Święty Benedykt XVI złoży na Jasnej Górze złotą różę, dar papieża Pawła VI na obchody Milenium Chrztu Polski w 1966 roku. Różę dla Królowej Polski miał przekazać 40 lat temu sam Paweł VI, ale ówczesne władze komunistyczne nie zezwoliły na pielgrzymkę Ojca Świętego do naszego róża przygotowana została na uroczystości Tysiąclecia Chrztu Polski, które były planowane na 3 maja 1966 roku na Jasnej Górze. Miał w nich uczestniczyć Papież Paweł VI, który pragnął odznaczyć sanktuarium jasnogórskie złotą różą papieską. Na ponawiane wielokrotnie prośby o zezwolenie na przyjazd, komunistyczny rząd Polski odpowiadał z życzeniem Jana Pawła II, róża w 1983 roku umieszczona została w Muzeum Watykańskim. Dopiero w lutym bieżącego roku Benedykt XVI zdecydował, by zgodnie z przeznaczeniem trafiła na Jasną o. Piotra Polka, podprzeora klasztoru, przekazanie złotej róży dla Matki Bożej, jest wymownym znakiem miłości Ojca Świętego do Królowej Polski i kontynuacją tradycji jego zapewnił o. Polek, kolejna róża zostanie umieszczona obok Cudownego Obrazu Matki Bożej. Po prawej stronie ikony znajduje się złota róża - dar Jana Pawła II ofiarowany w czasie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 ofiarowywania przez papieży złotych róż sanktuariom, sięga czasów średniowiecza. Papieże oddawali w ten sposób hołd Bogu lub dziękowali Mu za otrzymane łaski i dobrodziejstwa. To szczególne wyróżnienie wyraża żywą więź sanktuarium ze Stolicą Apostolską i dostrzeżenie wartości duchowych danego miejsca. Róża - królowa kwiatów - ma bogate znaczenie symboliczne. W sztuce chrześcijańskiej symbolizuje Chrystusa Zmartwychwstałego. «« | « | 1 | » | »»

Róża "Papież Jan Paweł II" została z dumą zaprezentowana światu w 2008 roku przez amerykańską szkółkę "Jackson & Perkins" i szybko stała się ulubieńcem

Menu Wyszukiwarka Polecamy również Dostępność: mała ilość Wysyłka w: 7 dni Opis Róża wielokwiatowa Charakterystyka odmiany Specyfikacja odmiany Wysokość wzrostu 100-140 cm Szerokość wzrostu 70 cm Średnica kwiatu 11 cm Kolor biało-kremowy Okres kwitnienia odmiana często kwitnąca Hodowca Jackson & Perkins Co. Róża na cześć naszego kochanego papieża Jana Pawła II. Róża Jan Paweł II, pięknie pachnąca odporna na choroby i o dobrej zimotrwałości. Duże kwiaty, znakomicie wypełnione. Róża na miano naszego papieża Polaka. Opinie o produkcie (2) Cudna róża,zachwyca, piękne pachnące kwiaty długo utrzymują się na dostojnym, wyprostowanym krzewie. Nie choruje. Powtórzę jej zakup,gdy tylko będzie w przypadkowo tą różę dzięki poleceniu jej przez obsługę za co serdecznie dziękuję. Warto mieć tą piękną zdrową różę w ogrodzie. Ładna,zdrowa Papież Jan Paweł II – zwycięstwo wolności, ostatnie lata, dziedzictwo, Kraków 2012, s. 131. 17 Protokoły posiedzeń komisji Susłowa zostały przekazane Polsce przez prezydenta Rosji Borysa Jelcyna i wydane w 1993 r. Ich lektura nie budzi wątpliwości, że strajki w PRL były oceniane przez Kreml jako kontrrewolucja. W najbliższy poniedziałek będziemy obchodzić liturgiczne wspomnienie św. Rity, niezwykle skutecznej orędowniczki w sprawach trudnych i beznadziejnych. Z tej okazji w naszym cyklu “Wybrane z nauczania Kościoła” przypominamy list, który papież Jan Paweł II skierował w 1982 r. do arcybiskupa Spoleto z okazji 600. rocznicy urodzin św. Czcigodnego Brata Ottorina Pietra Albertiego, Arcybiskupa Spoleto i Biskupa Norcii W swoim niedawnym liście dotyczącym trwających wciąż obchodów sześćsetnej rocznicy narodzin świętej Rity z Cascii zechciałeś, Ekscelencjo, odnowić życzliwe zaproszenie, wyrażone już w marcu ubiegłego roku, abym przez szczególną wizytę lub inną inicjatywę włączył się osobiście w jednogłośny chór pochwalny, jaki wznosi się od świata chrześcijańskiego ku czci Tej, którą mój poprzednik Leon XII nazwał „drogocenną perłą Umbrii”. Ta prośba, podzielana nie tylko przez wiernych z powierzonych Ci diecezji, ale przez niezliczony zastęp czcicieli Świętej, spotyka się z moim żywym pragnieniem, by obecny „Rok Rity” nie minął bez wspomnienia z mojej strony i uwypuklenia jej mistycznej i jakże drogiej postaci. Dlatego łącząc się duchowo z pielgrzymami, którzy z dalekich miejsc przybywają licznie do Cascii, z radością składam kwiat pobożności i czci na jej Grobie, na pamiątkę wspaniałych przykładów jej wzniosłych cnót. I jestem także wdzięczny Bożej Opatrzności za kilka szczególnych powiązań, jakie łączą obecną rocznicę z innymi, które są bardzo sugestywne dla kogoś, kto potrafi odczytywać wydarzenia ludzkiej historii w odpowiedniej perspektywie. Nie mogę bowiem zapomnieć mojej wizyty w Norcii dla upamiętnienia św. Benedykta, wielkiego patriarchy monastycyzmu zachodniego, po piętnastu wiekach od jego narodzin. Nie mogę też pominąć niedawnego rozpoczęcia obchodów osiemsetnej rocznicy narodzin św. Franciszka z Asyżu. Są to dwie postacie, obok których skromna Kobieta z Roccaporeny sytuuje się właśnie jako młodsza siostra, tworząc niemal „idealny tryptyk jaśniejącej świętości. Ten wyjątkowy tryptyk postaci potwierdza nieprzerwany szereg łask, jakim przeorana została żyzna ziemia chrześcijańskiej Umbrii. Nie mogę jednak również pominąć innego szczęśliwego zbiegu okoliczności, wyrażającego się w tym, że Rita przychodzi na świat rok po śmierci Katarzyny ze Sieny, jakby dla zaznaczenia ciągłości historii, niepozbawionej cudownego znaczenia duchowego. Jak wszystkim wiadomo, ziemska wędrówka Świętej z Cascii łączy w sobie różne role życiowe, chronologicznie następujące po sobie i – co istotniejsze – ułożone w porządku wstępującym, który charakteryzuje kolejne etapy rozwoju jej życia w zjednoczeniu z Bogiem. Dlaczego Rita jest święta? Nie tyle ze względu na liczne cuda, którym pobożność ludowa przypisuje skuteczności jej wstawiennictwa u Boga Wszechmocnego, ile raczej z racji zdumiewającej „normalności” codziennej egzystencji, którą Rita przeżywała najpierw jako żona i matka, a następnie jako wdowa i wreszcie mniszka augustiańska. Była nieznaną dziewczyną tej ziemi. W cieple środowiska rodzinnego nabrała zwyczaju wzruszającej czci dla Stwórcy dzięki oglądaniu sugestywnego krajobrazu łańcucha apenińskiego. Gdzie zatem była racja jej świętości? I gdzie heroiczność jej cnót? Prowadziła życie spokojne i ukryte, bez niezwykłych wydarzeń zewnętrznych, kiedy wbrew swoim osobistym preferencjom wstąpiła w związek małżeński. Tak zostala małżonką, ujawniając się od razu jako prawdziwy anioł domowego ogniska i odgrywając decydująca rolę w przemianie obyczajów swego współmałżonka. I była także matką, uradowaną narodzinami dwóch synów, o których – po podstępnym zabójstwie męża – tak bardzo drżała, obawiając się, że w ich duszach zrodzi się choćby cień pragnienia zemsty na zabójcach ojca. Ze swej strony wielkodusznie przebaczyła tym ostatnim, doprowadzając w końcu również do pojednania rodzin. Już jako wdowa po krótkim czasie straciła również synów. Nie będąc już związana żadnymi ziemskimi więziami, postanowiła oddać się cała Bogu. Ale również i ta rola życiowa wymagała od niej pokonania przeciwności, Rita i tym razem przeszła przez ciężkie próby, aby w końcu móc zrealizować ideał, który zarysował się jej już we wczesnej młodości: poświęciła się Panu w klasztorze św. Marii Magdaleny. Skromna egzystencja, którą tu prowadziła przez około czterdzieści lat, była nieznana oczom świata i otwarta jedynie na zjednoczenie z Bogiem. Były to lata wytrwałej kontemplacji, lata modlitw i pokuty, której punkt kulminacyjny stanowiła rana, boleśnie odciśnięta na czole. Właśnie ten znak ciernia, niezależnie od bólu, który powodował, był jakby pieczęcią jej udręk wewnętrznych, lecz przede wszystkim stanowił dowód bezpośredniego udziału Rity w Męce Chrystusa. Zatem właśnie tutaj trzeba dostrzec apogeum jej mistycznej ascezy, głębię cierpienia, które było tak wielkie, że wywołało zewnętrzny znak somatyczny. I tu również odkrywa się znaczący punkt kontaktu między dwojgiem dzieci Umbrii: Ritą i Franciszkiem. Czym bowiem dla Biedaczyny były stygmaty, tym dla Rity był cierń: był to znak bezpośredniego złączenia z odkupieńczą Męką Chrystusa Pana, ukoronowanego kłującymi cierniami po okrutnym biczowaniu, a następnie przebitego gwoźdźmi i uderzonego włócznią na Kalwarii. To złączenie pojawiło się u obu świętych na wspólnej podstawie tej miłości, która ma wewnętrzną siłę jednoczącą, i właśnie z powodu tego bolesnego ciernia Święta od róż stała się żywym symbolem pełnego miłości współudziału w cierpieniach Zbawiciela. Bo róża miłości wtedy jest świeża i pachnąca, gdy jest złączona z cierniem bólu! Tak było w Chrystusie, najwyższym wzorze; tak było w przypadku Franciszka i tak stało się w przypadku Rity, bo także i ona cierpiała i kochała: kochała Boga i kochała ludzi; cierpiała z miłości do Boga i cierpiała z powodu ludzi. Przyjmowanie przez Ritę kolejnych ról życiowych w jej ziemskiej wędrówce ujawnia w niej systematyczny wzrost miłości aż do momentu otrzymania stygmatu, który z jednej strony stanowi odpowiednią miarę jej wywyższenia, a z drugiej tłumaczy, dlaczego jej słodka postać jest wciąż tak popularna wśród wiernych, którzy sławią jej imię i wychwalają jej cudowną władzę u tronu Boga. Jako córka duchowa św. Augustyna wprowadzała w czyn jego pouczenia, choć nigdy nie czytała jego książek. Temu, który kobietom konsekrowanym tak bardzo zalecał „pójście za Barankiem, dokądkolwiek się uda i „kontemplowanie oczyma wewnętrznymi ran Ukrzyżowanego, blizn Zmartwychwstałego, krwi Umierającego (…) wszystko ważąc na wadze miłości (por. De sancta virginitate, 52, 54, 55; PL 40, 428), Rita była posłuszna „ad litteram” zwłaszcza w ciągu czterdziestu lat życia zakonnego, pokazując ciągłość i moc więzi nawiązanej z Bożą ofiara Golgoty. Lekcja Świętej koncentruje się na typowych elementach duchowości: ofiarowaniu przebaczenia i akceptacji cierpienia już nie jako formy biernej rezygnacji lub jako owocu kobiecej słabości, lecz z miłości ku Chrystusowi, który właśnie we wspomnianym epizodzie koronowania doświadczył, obok innych upokorzeń, okrutnej parodii swojej królewskości. Karmiony tą sceną, którą nie bez przyczyny tradycja Kościoła umieściła w samym centrum tajemnic bolesnych Różańca świętego, mistycyzm odwołujący się do świętej Rity łączył się z tym samym ideałem, przeżytym osobiście, a nie tylko głoszonym, przez Apostoła Pawła: Ego (…) stigmata Domini Iesu in corpore meo porto (Ga 6,17); Adimpleo ea, quae desunt passionum Christi in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia (Kol l, 24). Również i ten element – wymiar kościelnego przeznaczenia zasług Świętej – należy mocno podkreślić. Oddzielona od świata i wewnętrznie złączona z Chrystusem cierpiącym, Rita sprawiła, że owoc jej „współcierpienia” spłynął na wspólnotę braci. Rzeczywiście Rita jest jednocześnie tą wspominaną przez Pismo święte „dzielną kobietą” i „rozsądną panną” (Prz 31, l0nn; Mt 25, 1nn), która we wszystkich rolach życia wskazuje poprzez czyny, że autentyczna droga do świętości polega na wiernym pójściu za Chrystusem aż po krzyż. Dlatego wszystkim jej czcicielom, rozsianym po całym świecie, pragnąłem raz jeszcze przedstawić jej łagodną i pełną bólu postać, życząc, aby inspirując się jej wzorem, chcieli odpowiedzieć – każdy na miarę swojego życia – na powołanie chrześcijańskie w jego wymogach jasności, świadectwa i odwagi: sic luceat lux vestm coram hominibus… (Mt 5,16). W tym celu powierzam Ci, Ekscelencjo, ten list, abyś w świetle rocznicy narodzin Rity przekazał go do wiadomości wiernych wraz z zachęta i wsparciem Błogosławieństwa Apostolskiego. Watykan, 10 lutego 1982 roku, w czwartym roku pontyfikatuNa zdjęciu: cudowny obraz św. Rity czczony w parafii Matki Bożej Niepokalanej w Nowym Sączu. Fot. Renata Kwiatkowska . 330 45 445 425 156 439 465 96

róża papież jan paweł ii